اشعار

اگرچه سنگ شکـسـته تمام بال و پرم            مرا بهـشت ببـر، نه مرا بـبر به حـرم
مرا ببر که شـبـیه کـبوتـران از صبح            تـمـام روز بـه دور سـر شـمـا بـپــرم

قـسـم که منت سلـطـانی جهـان نکـشم            اگر که پا بگـذاری دمی به چـشم ترم
به درد می‌خورد این چشم‌های ناقـابل            که من به این مژه‌هایم غـلام رفـتگرم
مرا بکُـش نرسـم تا به روضۀ گـودال            مرا بکُـش که نبـیـنم چه آمـده به سرم
گذر کن از سر قبر من و حـسین بگو            که زیر سنگ لحد شعله‌ور شود جگرم
برای مرحمتی روضه‌ای بخوان و ببین            که سیـنـه می‌زنـم آنقـدر تا کـفن بدرم
نشـسـته فاطـمه پائـین پای شش‌گـوشه            هنوز زمزمه دارد که تشنه، ای پسرم
خـدا به خـیر کـند روضه‌های سقا شد            بیا و رحـم کن آقا به قـلب مـحـتضرم

چه تلخ می‌شود این لحظه‌ها بدون شما            چه تـلـخ تر همۀ عـمـر ما بـدون شـمـا
منم غریبه و شب تیره و مسیرم سخت            کجـا روم چه کـنـم بی‌شـما بـدون شـما

کجاست خیـمه سبزت که راه گم کردم            مرا بـخـوان نـروم هـیچ جا بـدون شما
تمام لطف نفس‌های ما حضور شماست            چـگـونـه بـال زنـم تا خـدا بـدون شـمـا
قسم به شال عزایی که بسته‌ای به کمر            چه سرد می‌شود این روضه‌ها بدون شما

زمان زمان عجیبی‌ست، امتحان سخت است            طی زمانۀ بی‌صاحب الزمان سخت است

ببخش عزیز خدا! جان ندادم از هجرت            چقدر منتظرت جان‌عزیز و جان‌سخت است

"و لا تُری و أری الخلق" این چه تقدیری‌ست            تو را ندیدن و دیدار این و آن سخت است

گریـسـتم كه مشـرف شـوم به پـابـوست            بدون گریه رسیدن به آسمان سخت است

رسیده است شـب اكـبـر و زمـان نـماز            برای من چقدر لحـظه اذان سخت است

و روضه را پـدر یـك شـهـیـد می‌فـهـمد            چقدر غصۀ دل كندن از جوان سخت است

تو را قسم به غم "بعدك العفا" ی حسین            بیا بیا و خودت روضه را بخوان؛ سخت است

مـرا زیــارت پـائـیـن پـا مـبــر امـشـب            چرا كه پیش پدر خواندن از جوان سخت است

از فـراق تو نـمـردیـم مـسـیـحا نـشـدیم            چـشم ما تار نشد از غـم و بـیـنا نشدیم

جای تو دست به دامان طبـیـبان بودیم            حـقـمـان بـود اگـر بـاز مـداوا نـشـدیـم

بی‌تو یک عمر پی هرکس و ناکس رفتیم            گم شدیم آخر ازین غـفلت و پیدا نشدیم

نام مجنون بروی ماست ولی کو مجنون؟            وقـتی از هـجر تو آواره صحرا نشدیم

درد این است که ما محض رضای دل تو            بیـخـیـال خـوشـی فـانـی دنـیـا نـشـدیـم

خاک عالم به سر ما که دراین عمر دراز            لحظه ای مشتری یـوسف زهـرا نشدیم

گریه کردیم ولی گریۀ بی‌فکر چه سود؟            قـطره بودیم ولی وصل به دریا نشدیم

پـیـش ما آمـدی اما همه غـفـلت کردیم            لحـظـه‌ای پـای قـدم رنجـۀ تو پا نشدیم

قصدمان بود همه سنگ صبورت باشیم            قـصدمان بود که از بخت بد اما نشدیم

همه رفـتـند حـرم ما که نرفـتـیم هـنوز            زائـر مـرقــد شـش‌گـوشـۀ آقـا نـشـدیـم

کاش می‌شد که تو ما را به زیارت ببری            یک شب جمعه به پابوسی حضرت ببری

نه حال دلم مثل قدیم است و همان است            نه قامـتم از بـار فـراق تو کـمان است

در غفلت کبرا شب و روزم سپری شد            نـام تو فـقـط لـقـلـقـه روی زبـان است

خـیلی جلـوی چـشم تو سرگرم گـناهـم            وقتی تو نباشی به گنه امن و امان است

تکلیف مرا زود مشخص کنی ای‌کاش            پـرونـده رسوایی من در جـریان است

بیـرون بکـشـانـم شـبـی از درّه نـفـسـم            صد گرگ به گلّه زده و برّه‌کشان است

ای سـفـره مـا را نـمک سـفـره تو بس            چیزی که برایت همه داریم زیان است

کار فـرجت روی زمین مـانده عزیزم            “چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است”

مـا را نـجـف و کـربـبـلا بـاز نـبـردی            خیلی به خدا نوکر تو دل نگران است

در نـدبـه و در عـهـد به دنـبال حـسینم            اربـاب کـرم دارد و دنبال بهـانه است

جـامـانـده رقـیه سـحـری کـنج خـرابـه            یک قافله از غربت او مرثیه خوان است

عاقبت این شبِ تاریک سحر خواهد شد           به رُخِ حضرتِ خورشید نظر خواهد شد

می‌رسد نـوبتِ آن روز که با وعدۀ حق           پـسـری مـنـتـقـمِ خـونِ پـدر خـواهـد شد

ای به قـربان تو که با نظـرِ مهـدوی‌ات           خاک هم پای قدم‌های تو، زر خواهد شد

دلِ غـمـدیـدۀ ما گـر به وصـالت بـرسد           سیـنۀ سنـگی ما، دُر و گُهـر خواهد شد

آه، از اینهـمه سالی که بـدون تو گذشت           این چه عمری‌ست که در فاصله سر خواهد شد

تـو بـیـا، دیـدۀ آلــوده پـس از دیـدنِ تـو           عـاشـقانه به سر راهِ تو، تـر خواهد شد

زخم معصیت به روحم مانده و کاری شده            زندگی بی‌تو برایم سرد و تکراری شده

بسکه دل مشغـولی‌ام دنـیا شده آقا ببـین            دل به تو دادن برایم کار دشواری شده

اصلا آقا لحظه‌ای با خود نگـفتم بی‌وفا            این چه وضع نوکری و عشق و دینداری شده

بی‌حـیا بـودم ولی بـار دگر برگـشـته‌ام            در میان روضه کارم گریه و زاری شده

آبـرویت را هـمیـشه بُـردم امـا کـار تو            چـشم‌پـوشی از بـدی و آبـروداری شده

مهربان آقا؛ بـیا دست گـدایت را بگـیر            چون دچار غصه و اندوه بسیاری شده

همنـشـینم کرده‌ای با خوب‌ها زیر عَـلَم            بازهم باران لطفت بر سرم جاری شده

بسته شد راه حرم، خیلی دلم را غم گرفت            صبر بر این غم فقط از درد ناچاری شده

گریه و سینه زنی در کربلا یادش بخیر            نـوکـر تـو بـیـقـرار آن عـزاداری شـده

خیمه‌ها آتش گرفت و دختری گریه‌کنان            می‌دوید و ناله می‌زد سوخت مویم عمه جان

از تو ممنونم مرا دعوت به ماتم کرده‌ای           پای این سفره دلم را کشورِ غم کرده‌ای

از تو ممنونم که مابینِ شلوغی های شهر           این گدا را واردِ شهـرِ مُـحـرّم کـرده‌ای

چشمِ من خشکیده بود از معصیت‌های زیاد           این تو بودی با نگاهی دیده زمزم کرده‌ای

خارج از انسانیت بودم که با یک یاحسین           هر دو دستانم گرفـتی و تو آدم کرده‌ای

روضه برپا می‌کنی تنها میانِ خـیمه‌ات           قلبِ من را با دمت از دور توأم کرده‌ای

روضه‌ای بنما تلاوت تا که بر صورت زنم           با نوای خود مسخّـر کُـلِّ عـالم کرده‌ای

برده‌ای دل را به سمتِ کربلا و بعد از آن           روضه‌های سختِ جدّت را مجسّم کرده‌ای

قتلگاهـش را نـشانم داده با سـوزِ جگـر           جاری از چشمانِ من دریای نم نم کرده‌ای

بیا و درد هجـران محبّان را مداوا کن            نگاهی از کرم بر چشم‌های خستۀ ما کن

تمام آفـرینش بی‌تو باشد جـسم بی‌جانی            بیا با یک نظر بر خلق، اعجاز مسیحا کن

بیا از غـربت جدّت بگو، با مردم عالم            بیا و چشم ما را از سرشک سرخ، دریا کن

کنار علقمه با مادر مظلـومه‌ات زهـرا            دو چشم خویش را دریا، به یاد چشم سقا کن

بیا با اشک کن همچون عموی خویش، سقّایی            بریز از دیده خون و گریه بر اولاد زهرا کن

بیا و تیر را بیرون بکش از حنجر اصغر            پسر که ذبح شد از تیر قاتل، فکر بابا کن

بیا دست یدالـهی، برون از آستـین آور            طناب خصم را، از دست‌های عمّه‌ات وا کن

سر بالای نی، آوای قرآن، خندۀ شادی            بیا دروازۀ ساعات و زینب را تماشا کن

بریزد خون «میثم» تا به خاک پای یارانت            بیا او را برای روز جانبازی، مهیا کن

افـتـاده دست و پـای دلـم، زیر پـای تو            احـرام بـسـتـه‌ام به صـفـا و مـنـای تـو

آن کعبه‌ای که ساخته شد در حجاز، هم            مُحـرم شده است دور سر کـربلای تو

رکن عـراقی حـرمت سمت مکه است            افـلاک در زیارت صحـن و سرای تو

رکن یـمـانی حـرمـت سـمـت عـلـقـمـه            از تـل زیـنــبـیـه شــدم مــبــتــلای تـو

زمزم دخیل بسته به دست فرات و مشک            واجب شده است حکم عطش با دعای تو

میقـات و مشعر و عـرفاتم فـقط همین!            یک اربـعـین پـیاده؛ سـوی نـیـنوای تو

آن دم قبول می‌شود این حج، که در حرم            با ذکـر یا حـسـیـن! بـمـیـرم، بـرای تو

پر می‌کشد به حُرمت تو فطرس ملک            وقتی شده است مرهم زخمش دوای تو

کی می‌رسی غـریب مدیـنه به کـربلا؟            پُر می‌شـود زمانه ز حـال و هـوای تو

داغ تو بر سیـنۀ ما رنگ ماتم می‌کشد            حـنـجـره از مـاتـمت آهِ دمـادم می‌کـشد
با حسینی می‌چکد اشک از دو چشمان پدر            مادرم روی سر خود چادر غم می‌کشد

روز و شب گریه‌کنت هستیم ما تا زنده‌ایم            بر جراحت‌های تو اشک است مرهم می‌کشد
قـطره‌ای گـریه برای تو نجـاتم می‌دهد            جورِ اعـمال بدم را اشکِ نم‌نم می‌کشد
نیست با ارزش‌تر از پیراهن مشکی‌مان            تا شـما بـالا مرا شال عـزایـم می‌کـشد
چه قَدَر خوب است زهرا صاحب بزم عزاست            چائی روضه به اذن فاطمه دم می‌کشد
ایستاده پشت در مهمان نـوازی می‌کند            زحمتِ ما را خودش با قامت خم می‌کشد
گریه‌کن‌ها را صدا کرده برای نوکری            سینه زن‌ها را خودش تا زیر پرچم می‌کشد
نوکری کن خوب؛ میزان عمل را فاطمه            با تـرازوی خودش ماه محـرم می‌کشد

عـمـری‌ست عـبـد این درم الحـمدلله            در خـیـمـه‌هـایـت نـوکـرم الـحـمد لله

مادر مرا با شیر روضه پرورش داد            رحـمـت بـه شـیـر مـادرم الـحـمـدلله

از کودکی تا سن پیری سقـف هیأت            شـد ســایــۀ بــالا ســرم الــحــمـدلله

حال‌دلم با یاحسین روضه خوب است            بـا تـو هـمـیـشـه بـهــتـرم الـحـمـدلله

این روضه‌ رفتن سجده‌های شکر دارد            ای رازق چــشــم ‌تــرم الــحــمــدلله

من شادی‌ام را می‌فروشم هر محرم            با آن غـمـت را مـی‌خـرم الـحـمـدلله

بالی‌ شـکـسـته دارم و با بال ‌روضه            تـا عـرش ‌اعـلـی مـی‌پـرم الـحـمدلله

با سینه‌زن‌های شما یک عـمـر گفتم            وا اکـبـرم، وا اصـغــرم الـحــمـدالله

نـام تـو اذانی‌ست که از روی مـنــاره            انـداخـتـه در سـیـنـۀ مـا شـورِ دوبـاره

لـب تر نـکـنی نیز فـدایـی تو هـسـتـیم            عــشــاق نـدارنـد نــیــازی بـه اشــاره

رازی‌ست در این آتش عشق تو، وگرنه            ایـنگـونه نـمـی‌زد به دل خـلـق شراره

عمری‌ست که با روضه انیسیم و دل ما            هرگـز نـرود جـای دگـر در پی چـاره

این دوریِ از کرب و بلا چند صباحی‌ست            انـداخـتـه دیـگـر نـفـسـم را به شـمـاره

سـرگـرم مناجـات شدی در دل گـودال            تا اینکـه جـهـان را بکـشانی به نظاره

ای یـوسف زینب! که دریـدنـد تنت را            زیـنب چـه کـنـد با غـم پـیـراهـن پـاره

اگـر مرا نـظـر لـطـفـت انـتخـاب کـند            مـرا که ذرّه‌ام عـشـق تـو آفـتـاب کـند
رهـیـن مـنّت عـالـم نـمی‌شـوم هرگـز            اگر حـسـین مرا نوکـرش خـطاب کند

چه راحت است عروج شکسته بالانت            چـرا که بـا تـو خـدا آه را ثـواب کـنـد
دلـش اسـیر زمـانـه نـمی‌شـود هرگـز            هر آنکه نام تو در قـلبش انقـلاب کند
اگـر چه کـس به حـسـابـم نـیاورد امـا            خـدا کـند که نگـاهت مرا حساب کـند
به سنگ تیـره اگر اشک نوکرت افتد            «به آسمـان رود و کـار آفـتـاب کـند»
به قلب تیـره اگـر نقـش مهـر تو افـتد            زهیر گـونه جـهان را دگر جواب کند
در این زمانۀ بن بست و بی‌سرانجامی            مگر شمیم خوشِ روضه فتح باب کند
در آن سـیـاه شـب نـاگـزیـر تـنـهـایـی            امــیـد آمـدنـت رفـع اضـطـراب کـنـد

کدام خاک شبیه زمین کرب و بلاست؟            کدام روزِ دگر مثل روز عاشوراست؟

در این زمـانـۀ درد آفـریـنِ غـم پـرور            کدام خاک به جز تربت حسین شفاست؟

شـبـیه گـنـبـد نـورانی‌اش مگـر داریـم؟            به زیر قـبّه بیا، تُـقـبَـلُ الـدعا اینجـاست

مـقـام زائـر او را چگـونه وصف کـنم            که حسرت همه در روز محشر کبراست

چنان لـبالـبـم از شوق کـربـلای حسین            که جان اگر بسپارم در این طریق رواست

همیشه عـشق زیـارت به سـیـنه‌ام بوده            هزار شکر که خیر مرا خدا می‌خواست

اگر صدا زده هل من معین امام حسین            به فکر یاری خود نیست فکر یاری ماست

نـمـانـد نــام یــزیـد و یــزیــدیــان امــا            نگـاه کـن همه جا نـام سـید الشهـداست

گـذشـته است اگر سـال‌های پـی در پی            ولی هنوز عـلم‌های عـشق پا برجـاست

ولی هـنوز حسین و مسیر او باقی‌ست            مسیر عالـم و آدم اگر به سوی فـناست

گـنـاهـکـار تـرینم ولی به روز حـساب            حساب گریه‌کن روضه از بقیه جداست

به هر بـهـانه بـرای حـسـین می‌بـاریـم            که گریه یاری غم‌های مادرش زهراست

دنــیـای بـی‌تـو رنـگ آسـایـش نـدارد            این زنـدگی بی‌عـشق تو ارزش ندارد

ما را مران از خانه‌ات چون هیچ جایی            انــدازه ایـن خـــانــه آرامــش نــدارد

حُب تو شرط بخـشش اهل گـناه است            بـیـچـاره آنـکـه بـاب آمــرزش نـدارد

جز در عزای تو که اندوهی عظیم است            چـشــم تــرم انـگـیــزه بــارش نـدارد

بـدجـور دلـتـنـگ غـروب کـربـلائـیـم            گریه‌کنت غیر از همین خواهش ندارد

این زندگی بی‌عشق تو همزاد مرگ است            بی‌عـشق تو این زنـدگی ارزش ندارد

سیر مسیر عشق شور و حال می‌خواهد            معـشوق حـتما عـاشق فعـال می‌خواهد

عشق زبانی حاصلش اصلاً تقرب نیست            حاجی شدن زنجـیره اعـمال می‌خواهد

دور امـیر الـحـاج بـاید گـشت زیرا که            محـرم شدن هم کـعـبه آمـال می‌خواهد

هر کس به خود آمد یقـین آقـاش می‌آید            خورشید قبل از فجر استقبال می‌خواهد

غسل طهارت با همین یک قطره اشک است            کـوه گـناه و معـصیت حلال می‌خواهد

ماه مـبـارک را رسـانـدن به مـحـرم‌ها            ذی‌الحجه و ذی‌القعده و شوال می‌خواهد

خشکید اگر که چشمه چشمت تباکی کن            این روضه‌های سخت قیل و قال می‌خواهد

آقـای خـوبـی‌هـا بـرای مـا دعـایی کـن            اوراق ما امضای صاحب مال می‌خواهد

دارد محرم می‌رسد فکری به حالم کن            تا کـربلا پـرواز کـردن بال می‌خـواهد

من مطـمئن که نیـسـتم روز دهم باشـم            حالا دل من روضه گـودال می‌خـواهد

حـالـم بـهـشت می‌طـلـبـد، غـم بیاورید            مــاه حــسـیـن آمـده، مــاتــم بـیـاوریـد

اذن دخول روضه ز زهـرا گـرفـته‌ایم            وقت طـهـارت است، زمـزم بـیـاورید

یک اربـعـین مـعـتـکـف روضـه‌ایم ما            شال و لباسِ مشکـی و پـرچـم بیاورید

گل‌های فاطمه همه خشکـیده می‌شوند            از چـشم، عـاشـقان گـل شـبنم بیاورید

وقـتی حـدیث اشکِ ولی را شنـیـده‌اید            حیف است تا سپردن جـان کم بیاورید

ما ریزه‌خـوارِ سفـرۀ احـسان حـیـدریم            نـان را بـرای مـا ز مـحـرم بـیـاوریـد

هـمـراه قـدسـیـان دگـر امشب، کـتـیـبۀ            باز این چه شورش است به عالم بیاورید

شـکـر خـدا که جـز دم تو دم نساخـته            جـز مـاتـم تو غـصه و مـاتـم نساخـته
مـدیـون روضـه‌ام که من رو سیاه را            جــز گـریـۀ بــرای تـو آدم نـسـاخـتـه

ما را ببـر به دیدن شش‌گوشه عاقـبت            دل با فـراق کـرب و بـلا کـم نساخـته
ممنون مادرم که به من یاد داد، حسین            جـز ذکـر تو به روی لـبـم دم نساخته
جـز لطف آسـتان شما دست هیچ کس            مـا را دخـیـل گـوشـۀ پـرچـم نساخـته
بر قلب پر جراحت زهرا به غیر اشک            چـیـزی اثـر نکرده و مـرهـم نـساخته
پس خوش به حال و روز کسی که برای خود            کـاری بـه روضـۀ تو مُـقـدم نـساخـته
قـدرش بدان که در همۀ سال هم خـدا            مـاهـی شـبـیـه مـاه مـحـرم نـسـاخـتـه

باز افــراشـته‌اند بـیـرق و پرچـم‌ها را            شهـر برداشته است شورِ مُحَـرَّم‌ها را

دَم به دَم، دَم بزنیم از تو فقـط آقا جان            ما غـنـیـمت بـشـمـاریم هـمین دَم‌ها را

می‌خرد حضرت زهـرا به بهـایی بالا            روز محـشـر هـمۀ نـالـه و مـاتـم‌ها را

گریه هرگز سبب حُزن و پریشانی نیست            اشکِ روضـه بـزدایـد هـمـۀ غـم‌ها را

چایی روضۀ ارباب چه طعـمی دارد!            ما نـخـواهـیم دگـر سـفـرۀ حـاتـم‌هـا را

از ازل ذکر حسین عامل بخشایش شد            چـون پـذیـرفـت خــدا تـوبـۀ آدم‌هـا را